مقایسه تأثیر تمرین پلایومتریک در خشکی و آب بر برخی شاخص های آمادگی جسمانی و کوفتگی عضلانی زنان کاراته کا

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بی هوازی، چابکی، سرعت، شاخص توده بدن و کوفتگی عضلانی ورزشکاران کاراته بود. 30 کاراته کای زن قهرمان کشوری به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کرده و به طور تصادفی به سه گروه مساوی شامل گروه تمرین در خشکی، تمرین در آب، و کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی یک برنامه تمرینی ویژه شامل گرم کردن، تمرینات پلایومتریک، و سرد کردن را به مدت 7 هفته، و هر هفته 2 جلسه اجرا کردند. هر جلسه تمرین به طور متوسط 25 تا 45 دقیقه طول کشید و بعد از هر دو جلسه، شدت تمرینات از طریق دستکاری تکرار یا مسافت تمرین افزایش یافت. توان بی هوازی، چابکی، سرعت، و کوفتگی عضلانی با روش های استاندارد ارزیابی شدند. تجزیه تحلیل داده ها با فریدمن و کروسکال والیس، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی صورت گرفت و سطح معناداری 05/0p< منظور گردید. تمرینات پلایومتریک در خشکی و آب موجب افزایش معنادار سرعت، چابکی و توان بی هوازی (0001/0p=) و کاهش معنادار شاخص توده بدن (0001/0p=) شدند؛ اما فقط تمرینات پلایومتریک در خشکی، با افزایش معنی دار (0005/0p=) کوفتگی عضلانی همراه بودند. به علاوه، تمرینات پلایومتریک در آب نسبت به تمرینات پلایومتریک در خشکی باعث کاهش بیشتر شاخص توده بدن (0001/0p=) و کاهش کمتر توان بی هوازی (0001/0p=) شدند؛ در حالی که تاثیر آنها بر چابکی و سرعت بازیکنان تفاوت معنی داری نداشت. تمرینات پلایومتریک در خشکی موجب افزایش بیشتر توان بی هوازی؛ و تمرینات پلایومتریک در آب موجب کاهش بیشتر شاخص توده بدن و کوفتگی عضلانی ورزشکاران کاراته شدند؛ و این یافته ها به معنی آن است که تمرین در آب هم می تواند برای ورزشکاران رشته کاراته سودمند باشد.